Portugalia Wakacje

Beira Litoral – prowincja w Portugalii położona między miastami Figueira da Foz a Porto. Na wybrzeżu ośrodki turystyczne, wewnątrz prowincji żyzne gleby. Głównymi artykułami handlowymi są sól i wodorosty. Główne miasto – Coimbra.

Bombarral to miejscowość w Portugalii, leżąca w dystrykcie Leiria, w regionie Centrum w podregionie Oeste.

Miejscowość jest siedzibą gminy o tej samej nazwie.

Góry i wyżyny zajmują znaczną część obszaru Portugalii. Na północ od doliny Tagu wznosi się paleozoiczny, zrębowy masyw zbudowany głównie ze zwietrzałych skał magmowych (granit) i metamorficznych (gnejs, kwarcyt). Teren ten jest obcięty od zachodu wyraźną linią tektoniczną, co wraz z silnie wciętymi dolinami rzecznymi nadaje krajobrazowi dużą malowniczość. Najwyższą część obszaru stanowią góry Serra da Estrela z granitową kulminacją Torre (1993 m n.p.m.). Góry Serra de Aires i Serra de Sintra położone w południowo-zachodnim przedłużeniu Serra da Estrela mimo swojej małej wysokości (do 677 m n.p.m.) stanowią wyraźną granicę klimatyczną między obszarami o wyraźnym wpływie Atlantyku na północy a obszarami klimatu śródziemnomorskiego na południu. Na charakter tych gór duży wpływ mają budujące je jurajskie skały wapienne, w których wykształciły się silne zjawiska krasowe. Dużą atrakcją turystyczną tych gór stało się odkrycie w 1994 r. śladów stóp dinozaurów. Na południe od rzeki Tag leży Wyżyna Alentejo. Obszar ten stanowi pomost do hiszpańskiej Estremadury. Jest zbudowana ze skał trzeciorzędowych, wśród których występują magmowe skały wylewne, będące świadectwem intensywnej działalności wulkanicznej. Im dalej na wschód, tym większe znaczenie mają starsze skały metamorficzne (np. marmury) i osadowe. Cały obszar jest poprzecinany siecią uskoków tektonicznych i aktywny sejsmicznie. Największym naturalnym bogactwem tego regionu są lasy dębów korkowych. Najbardziej południowy kraniec Portugalii zajmują niskie góry i wyżyna Algarve zbudowane głównie z łupków paleozoicznych. Najwyższe wzniesienie Fóia (903 m n.p.m.) położone w górach Serra de Monchique budują twardsze od łupków sjenity. Południowe stoki gór są najbardziej suchym i gorącym regionem Portugalii. Znacznie mniejszy obszar zajmują niziny, występujące jedynie w pasie nadbrzeżnym oraz w dolnych odcinkach kilku większych dolin rzecznych. Na południe od ujścia Douro, u stóp progu mesety leży zbudowana głównie z plioceńskich piasków Nizina Środkowoportugalska. Na wybrzeżu występują tu wydmy, za którymi czasami występują laguny (Laguna Aveiro) lub bagna. Nad dolnym Tagiem i rzeką Sado leży zbudowana z neogeńskich osadów Nizina Południowoportugalska. Osłonięta wapiennymi stoliwami od wpływu Atlantyku ma wyraźny charakter regionu śródziemnomorskiego. Ujścia rzek są silnie zamulanymi limanami, mimo to założono tu stolicę kraju Lizbonę i duży port Setúbal.

Większość piwnic, w których trzymano wino porto, powstało w XVIII wieku w wyniku układu podpisanego w 1703 roku przez Anglię i Portugalię. I choć już wiele lat temu wykupione zostały przez międzynarodowe firmy browarnicze, wciąż próbuje się je tu reklamować jako “produkt krajowy”.

Prawie w każdej z nich organizowana jest darmowa degustacja oraz zwiedzanie piwniczek, ale nie wszystkie są otwarte przez cały rok dla zwiedzających. Większość czynna jest od poniedziałku do piątku w godzinach 9.30-12.30 i 14.00-17.30. Latem niektóre z nich (Calém, Osbourne i Grahams) są otwarte w tych samych godzinach także w soboty (Ferreira czynna jest dodatkowo tylko w sobotę rano).

Trzeba iść wzdłuż nabrzeża i kierować się znakami wskazującymi dojście do różnych piwniczek. W niektórych z nich o określonych porach organizowane są wycieczki, więc czas zwiedzania można sobie wiszących z góry zaplanować. W większości piwniczek zwiedzających zaprasza się do stołów, a degustacja rozpoczyna się w momencie, gdy zbierze się odpowiednia ilość ludzi. Biuro turystyczne w Vila Nova, leżące przy nabrzeżu koło Sandemana (pn.-pt. 9.00-12.30 i 14.00-17.30, sb. 10.00-12.30 i 14.00-18.00; tel..3703735) dysponuje aktualnymi informacjami o tego typu wycieczkach i godzinach otwarcia piwniczek.

Interesujące jest porównanie dużych producentów, choćby Sandemana (z własnym muzeum) czy Real Vinicoli (z dużą linią produkcyjną), z mniejszymi, winiarniami o większych tradycjach, takimi jak Calem, Croft lub Kopke. W winiarni Taylor, podobnie jak w podlegającej jej Fonsece, wysłuchać można interesującego wykładu na temat procesu produkcji wina. Mile widziane są tu niewielkie, kilkuosobowe grupy zwiedzających. Wyraźny kontrast zauważalny jest między winiarniami o nazwach brytyjskich, a tymi typowo portugalskimi, np. Ramos Pinto lub Borges. Konsulat Szwedzki mieszczący się w Companhia Velha, znajduje się w części podpiwniczonej. Firma ta jako pierwsza przełamała brytyjski monopol na produkcję wina porto w XIX w.

W tej części winnic znajdują się też piwniczki, gdzie przechowuje się beczki z winem przeznaczonym dla bogatych i sławnych osobistości (m.in. dla generała Franco i jego potomków), oraz sześciokilometrowy tunel, który miał być częścią linii kolejowej, ale okazało się, że wybudowano go pod niewłaściwym kątem – obecnie w tym idealnym, chłodnym miejscu przechowuje się znane wina musujące Velha oraz starsze roczniki porto. We wszystkich winiarniach można nabyć produkowane tam wina. Z pewnością jest to duża atrakcja dla wytrawnych smakoszy, ale tańsze, choć nieco gorsze gatunkowo wina można kupić na terenie całego miasta.

Graniczące z Sintrą lasy i labirynt wąwozów mogą okazać się pułapką dla osób nie znających terenu. Aby nie pobłądzić warto pamiętać, iż miasto podzielone jest na trzy odrębne części: Estefânia (wokół dworca kolejowego ), Sintra-Vila (główna część miasta) i położone 2 km na wschód Săo Pedro de Sintra.

Spacer z dworca do Sintra-Vila zabiera 10-15 minut; po drodze mija się przepiękny ratusz (Câmara Municipal). Drogę do Săo Pedro de Sintra pokonuje się w 20 minut. Nad centrum Sintra-Vila góruje wyróżniający się dwoma stożkowymi kominami Palácio Nacional. Budynek pałacu stanowi najbardziej charakterystyczny punkt orientacyjny. Na pobliskim Praça da República mieści się biuro turystyczne; obsługa pomaga w znalezieniu noclegów i służy mapami okolicy.

Ze względu na odległości zwiedzanie Sintry wymaga dużo chodzenia i jest dość męczące. Wyprawa do mauretańskiego zamku i Palácio da Pena wiąże się z prawie godzinną wspinaczką, spacer do Seteais trwa 20 minut, a dalej na zachód do Monserrate kolejne 40 minut. W razie braku czasu (lub ochoty na spacery) można zdecydować się na dojazd taksówką (cena biletu w jedną stronę do Pena lub Monserrate wynosi około 7,5 €) Latem organizowane są wycieczki autokarowe do Palácio da Pena: Colares, klasztoru Kapucynów, Seteais, Monserrate i na Cabo da Roca; rezerwacji dokonuje się w biurze turystycznym. Można też wziąć udział w tańszej, półdniowej wycieczce (przejazd samochodem terenowym), jednak jej trasa jest znacznie krótsza i obejmuje tylko okolice położone najbliżej Sintry.

Stolica Portugalii to niezwykłe miasto, leżące na prawym brzegu rzeki Tag. Zbudowane na wzgórzach, z masą uroczych, oryginalnych uliczek.
Lizbona często słusznie określana jest mianem wielkomiejskiego jarmarku. Świadczy o tym przede wszystkim jednoczesne funkcjonowanie w bliskim sąsiedztwie zabytków różnych kultur. Średniowieczne zabudowania egzystują obok architektury stylu manuelińskiego i sklepami art nouveau. Monumentalne miasto z domami o charakterystycznych fasadach gdzie wieczorami można się rozkoszować melodią fado (pieśń o miłości).
Centralną dzielnicą jest XVIII-wieczna Baixa i Rossio. Po wschodniej stronie otoczonego arkadami Praca do Comcrcio leżą średniowieczne dzielnice Alfama i Mouraria, nad którymi góruje wspaniały zamek Sao Jorge.
Spragnieni zakupów turyści koniecznie powinni udać się do dzielnicy handlowej Baixa,
Avenida de Roma, Praca de Londres, Avenida Guerra Junquiero oraz do centrów handlowych Amoreiras i Colombo.
W Lizbonie, jak i w całej Portugalii na brak życia nocnego nie można narzekać. Brzeg Tagu zaprasza turystów do licznych pubów, dyskotek, restauracji.
Polecamy również następujące miejsca:

Queluz – pałac, który osiemnastym stuleciu służył jako letnia rezydencja królów portugalskich.
Warto go zobaczyć ze względu na liczne, wspaniałe ogrody, pełne okazałych romantycznych rzeźb i fontann.
Możliwe jest zwiedzanie wnętrza pałacu, którego pokaźne zbiory zadowolą gusta spragnionych obcowania ze sztuką z epoki.

W starożytności Portugalię zamieszkiwały ludy iberyjskie i celtyckie. W III wieku p. n. e. stała się ona częścią Kartaginy, sto lat później – Imperium Romanum. Od 27 roku p. n. e. ziemie Portugalii stanowiły prowincję zwaną Luzytanią. Po upadku Cesarstwa w Portugalii swe państwo założyli ariańscy Wizygoci – germańskie plemię, jedno z tych, które stały się przyczyna upadku Imperium Rzymskiemu. Kres wizygockiemu panowaniu położył najazd Arabów w VIII. Od tego momentu przez następne kilkaset lat w Portugalii rozwijała się i kwitła kultura islamska, a obok niej także i tolerancyjnie traktowane: chraeścijańska i żydowska.
Do dziś w niektórych regionach Portugalii możemy oglądać pozostałości kultury mauretańskiej.
W 1147 roku jego władca chrześcijański Alfons, zwany zdobywcą zdobył Lizbonę. Od tego czasu rozpoczął się proces powiększania terytorium. Ostatecznie w XIII wieku ukształtowały się granice kraju. Portugalia rozwijała się szybko, głównie dzięki silnym miastom. Już w XIII wieku w Lizbonie powstał pierwszy uniwersytet.
Prawdziwy rozkwit przyniosły jednak odkrycia geograficzne – to portugalscy żeglarze odkryli Przylądek Dobrej Nadziei. Rozwinięta flota i tradycje żeglarskie przydały się w XVI wieku, gdy Portugalia stała się imperium kolonialnym.
Silna pozycja osłabła w XIX wieku, wraz z uniezależnianiem się kolonii. W 1910 z królestwa, Portugalia stała się republiką. Jako że ominęła ja zawierucha wojny domowej w Hiszpanii i drugiej wojny światowej, zachowało się w niej wiele ciekawych zabytków, sam kraj natomiast jest kwitnący po dziś dzień, stanowiąc jedno z bogatszych państw Unii Europejskiej.

Prowincja Algarve to jeden z sześciu regionów Portugalii leżących na kontynencie europejskim. Obejmuje on całe południowe wybrzeże, od Przylądka Świętego Wincentego na zachodzie aż do granicy z Hiszpanią. Centrum administracyjnym regionu jest Faro, z lotniskiem międzynarodowym oraz państwowym uniwersytetem. Granice regionu pokrywają się z granicami jednego z 18 dystryktów Portugalii, dystryktu Faro.